رابطه سبک های والدگری و اختلالات رفتاری در فرزندان خانواده های تک فرزند و چند فرزند

چکیده هدف این پژوهش بررسی رابطه سبک های والدگری و اختلالات رفتاری در فرزندان خانواده های تک فرزند و چند فرزند بود. طرح این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان 4 تا 6 سال مهد کودک های شهر شیراز و نمونه پژوهش 259 نفر(141 نفر پسرو 118 نفر دختر) بودند که به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک های والدگری آلاباما فرم والدین و پرسشنامه رفتاری راتر فرم والدین بود که توسط مادران تکمیل شدند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که در گروه تک فرزندان از بین سبک های والدگری: مشارکت والدین، با اختلال رفتاری رابطه منفی و معنی دار دارد اما تنبیه بدنی، اطلاع والدین و اقتدار والدین با اختلال رفتاری رابطه مثبت و معنی دار دارد. همچنین از بین سبک های والدگری: تنبیه بدنی، اطلاع والدین و اقتدار والدین اختلال رفتاری را به طور مثبت و معنی دار پیش بینی می کنند. در حالیکه در گروه چند فرزندان از بین سبک های والدگری: مشارکت والدین، با اختلال رفتاری رابطه منفی و معنی دار دارد اما تنبیه بدنی، اطلاع والدین، اقتدار والدین و نظارت ضعیف با اختلال رفتاری رابطه مثبت و معنی دار دارد. همچنین از بین سبک های والدگری: تنبیه بدنی، اطلاع والدین و نظارت ضعیف اختلال رفتاری را به طور مثبت و معنی دار پیش بینی می کنند. واژه های کلیدی: سبک های والدگری، اختلال رفتاری، تک فرزند، چند فرزند